Erozioni po shpërbën ajsbergun më të madh duke rrezikuar dhe ekzistencën e tij muajt e fundit. Një anije e drejtuar nga kompania e ekspeditave Eyos mbërriti në ”gjigantin” e ngrirë, A23a, të dielën ku gjeti shpella dhe harqe të mëdha të prera në muret e saj të ngrira. Ajsbergu po shkrihet për shkak të ngrohjes globale.
“Ne pamë valë, 3 ose 4 metra të larta, që përplaseshin në berg,” tha udhëheqësi i ekspeditës Ian Strachan.
“Këto po krijonin kaskada akulli, një gjendje konstante erozioni,” i tha ai BBC News.
A23a u shkëput nga vija bregdetare e Antarktidës në vitin 1986, por vetëm kohët e fundit ka filluar një lëvizje e madhe. Për më shumë se 30 vjet, ai ishte ngecur fort në baltën e poshtme të detit Weddell, si një “ishull akulli” statik me një sipërfaqe rreth 4,000 km katrorë (1,500 milje katrore). Kjo është më shumë se dyfishi i madhësisë së Britanisë së Madhe.
Ajsbergu është aktualisht duke lëvizur në Rrymën Rrethore të Antarktikut. Kjo rrymë, së bashku me perëndimorët mbizotërues, po e shtyn A23a në drejtimin e përgjithshëm të ishujve Orkney Jugor, të cilët janë rreth 600 km (370 milje) në verilindje të majës së Gadishullit Antarktik.
Është në rrugën e duhur të asaj që shkencëtarët i referohen si “rrugicë ajsberg”, rruga kryesore për eksportin e akullit nga kontinenti. Ndërveprimi i erërave, fronteve të oqeanit dhe vorbullave do të përcaktojë kursin e tij të saktë gjatë javëve të ardhshme, por shumë prej këtyre ajsbergë gjigantë me përfundojnë duke kaluar pranë Territorit Britanik të Gjeorgjisë Jugore.
Fati i tyre është të copëtohen dhe të shkrihen. Trashëgimia e tyre është jeta oqeanike që ata mbjellin duke hedhur lëndë ushqyese minerale të ngujuara. Nga planktoni deri te balenat e mëdha, të gjithë përfitojnë nga efekti i fekondimit të ajsbergëve të shkrirë.
