Starmer, 1.73 m i gjatë, hodhi një vështrim lart nga Rama. Rama, 2.01 m i gjatë, hodhi një vështrim poshtë nga Starmer.
Më keq se kaq, kjo ishte paraqitja e parë publike ndonjëherë e dysheve Starmer-Rama, dhe të dy kishin harruar tekstin.
Sir Keir Starmer kishte bërë shumë zhurmë për faktin që ishte kryeministri i parë britanik që kryente një vizitë zyrtare në Shqipëri.
Takimi i tij me kryeministrin shqiptar dhe ish-basketbollistin profesionist Edi Rama ishte takimi i parë ndonjëherë në nivel të lartë midis dy vendeve. Ai gjithashtu nuk e kishte fshehur aspak, natën më parë, se pika kryesore e takimit ishte diskutimi për “zgjidhje migracioni” midis dy vendeve.
Zgjidhjet që kishte në mendje përfshinin “qendra kthimi” në vende të treta, ku azilkërkuesit që kishin shteruar të gjitha rrugët ligjore të apelimit mund të dërgoheshin për të parandaluar vonesa të mëtejshme.
Atëherë pse po qëndronte këtu, të nesërmen në mëngjes, në skenën e një konference për shtyp në Tiranë, duke dëgjuar Edi Ramën të përjashtonte plotësisht çdo mundësi që kjo të ndodhte? Ky nuk ishte skenari që ishte menduar për shfaqjen Starmer-Rama.
Çfarë kishte shkuar keq? A kishte qenë… një truk i natës? Kryeministri po përpiqej të buzëqeshte, por ajri ishte aq i rëndë dhe i thatë. Zëra të çuditshëm — në këtë rast shqiptarë — po thoshin gjëra që ai nuk i kuptonte. Nëse nuk e keni kuptuar ende se çfarë po ndodh këtu, atëherë më vjen natyrshëm të kërkoj falje — ishte një verë mizore, mizore.
Siç dihet mirë, Rama ka bërë tashmë një marrëveshje me Italinë për të pritur një qendër kthimi për azilkërkuesit, por këtu ai po e sqaronte qartë që nuk do të kishte marrëveshje të tjera të ngjashme.
“Kam qenë shumë i qartë që nga dita e parë,” tha Rama. “Ky proces ishte një rast i vetëm me Italinë. Na kanë pyetur disa vende nëse jemi të hapur për këtë, dhe ne kemi thënë jo, sepse jemi besnikë ndaj martesës me Italinë dhe pjesa tjetër është thjesht dashuri.”
Rama nuk arriti të përmendte që arsyeja pse nuk po kërkon të bëjë marrëveshje të tjera të kësaj natyre mund të jetë pjesërisht sepse një gjykatë në Romë e ka shpallur së fundmi marrëveshjen ekzistuese si të paligjshme, dhe të gjithë emigrantët që ishin dërguar nga Italia në Shqipëri duhej të dërgoheshin sërish pas, duke i bërë ata ndoshta emigrantët e parë të paligjshëm dy herë në botë, dhe me siguri të parët që kanë emigruar dhe më pas kanë imigruar sërish.
Por, për fat të keq për ta, dy të këqija nuk e bëjnë gjithmonë një të mirë. Nganjëherë thjesht kthehesh aty ku ke filluar.
Starmer shtrëngoi buzët dhe mbështeti grushtin mbi foltore. Dikush, ndoshta dikush në sallë, duhej ta dinte pse kishte fluturuar në Shqipëri kaq herët, duke e ditur pothuajse me siguri që arsyeja e udhëtimit ishte hedhur poshtë paraprakisht.
“Jemi në bisedime me disa vende për qendrat e kthimit,” tha ai, me një ton papritur më të ngadaltë, më të sigurt, sikur zëri i tij i qetë mund të shuaj çmendurinë surrealiste të momentit.
“Jemi në ato bisedime dhe, në kohën e duhur, do të jem në gjendje të jap më shumë detaje në lidhje me këtë.”
Koha e duhur, për fat të keq, nuk ishte tani, në konferencën e tij të madhe për shtyp me të vetmin udhëheqës europian që ka bërë ndonjëherë një marrëveshje të kësaj natyre. Atëherë ku do t’i hapë Starmer këto qendra për kthimin e azilkërkuesve? Destinacionet që përfliten janë Bosnja, Serbia dhe Maqedonia e Veriut.
Të gjitha vendet afër Shqipërisë, me fjalë të tjera, por jo Shqipëria. Gjithçka që mund të bëjmë është të presim kohën e duhur, për të marrë më shumë detaje në lidhje me këtë. Kur të ndodhë, kryeministri do të shpresojë që të shkojë më mirë se kjo.
