Nga Marko Caka, Nju Jork
Fundjavën që kaloi Kryeministri Rama në podkastin e tij theksoi se qeveria po përgatitet të hapë një dritare për ata që janë në emigracion në fushën e ndërtimit dhe turizmit. Madje shkon më tej duke thënë-” se është çmenduri të rrish në Greqi dhe të mos kthehesh në Shqipëri” – pra të vish e të punosh se pagat janë më të mira këmbëngulte nga mikrofoni i podkastit të tij, kryeminstri i vendit. Deri ketu shumë mirë se motivon shqiptarët të kthehen e të kontribojnë për vendin e tyre, se “guri i randë peshon në vend të vet”- thonë edhe këngët e kurbetit, ndërsa të tjerat janë bla,bla.
Pra, gjitha këto tingëlluan shumë bukur në fundjavën me diell sadoqë për komentuesit më kritikë të Ramës tek Tema janë gjithmonë të pakënaqur e skeptikë, ku sipas tyre kryeminstri o nuk jeton në Shqipëri të njoh realitetin, o i thotë nën efektin e “pijes”. Unë besoj tek e para me realitetin, sepse nuk kaluan as 48 orë dhe të Hënën vrasja e 14 vjeçarit Martin Cani që ishte ndoshta ngjarja më tronditëse, dhe më e rënda e gjithë vitit, ishte shembulli më i mirë për ti treguar kryeministrit se jo shumë larg zyrave të tij ne kemi një Shqipëri tjetër që rënkon brenda pellgut të pa sigurisë dhe në indiferencën e gjithë shoqërisë e më e kryesorja në inekzistencën e shtetit që ti drejton dhe paguhet nga taksat tona. Vrasja e 14 vjeçarit nga dora kriminale e bashkëmoshatarit të tij dëshmoi edhe një herë se edukimi dhe siguria në vend është në nivelet më të ulëta, si asnjëherë. Në ambjentet e shkollës nxënësi me armë të ftohtë sfidoi të gjithë, që nga prindërit e tij, mësuesit, shoqërinë ku rrethohemi dhe shtetin që duhet të na mbrojë bashkë me gardianët përreth shkollës. Të gjitha këto që lartpërmenda të hënën në orën 13:10 , në shkollën “Fan Noli” rezultuan që nuk funksionojnë aspak, pa thënë se janë inekzestentë përballë këtij brezit të ri që po e rrisim, se po e edukojmë as që bëhet fjalë. Madje vrasësi edhe pas ngjarjes si pa i hyrë ferrë në këmbë dhe me “trimëri” të madhe na bënte karshi me armën e ftohtë të krimit duke e publikur në rrjetin e tij social e duke na treguar se krimin e kishte bërë me vetëdije, pa asnjë shenjë pendesë sepse shoqëria përreth është “e vdekur” dhe krenarinë e gjen tek “të fortët” që kanë pushtuar gjithë TIK-TOK-un . Ky është një akt kriminal alarmant për shtetin sepse ka goditur në pikën më të dobët të shoqërisë sonë ,tek ardhmja e vendit, aty ku fëmijët ndjehen të pa sigurtë, të pa mbrojtur nga bashkëmoshatarët e tyre të prirur për tu bërë kriminelë, të cilët për moshën që kanë mund të dalin të pa lagur nga lehtësirat që ua krijon ligji. Kështu brezi ka lindur Shqipëria e pas tranzicionit sepse shembulli i tyre fillon që nga familjet e tyre të shthurura, shoqëria që na rrethon(në injorancë të plotë), nga “të fortët” e lagjes dhe të politikës dhe deri tek aktet e dhunshme të ligjvënësve brenda mureve të parlamentit shqiptar nga ku dalin edhe ligjet që ne duhet ti zbatojmë.
Pra, zoti Kryeministër përpara se ti ftosh bashkatdhetarët që të mbajnë ekonominë e Shqipërisë në këmbë, atyre duhet tu garantosh sigurinë e fëmijëve të tyre të cilët janë rritur dhe edukuar jashtë me një frymë tjetër ku vlera e njeriut është aq e shenjtë saqë askush tjetër në këtë botë nuk ua ka fatin e tyre në dorë përveç Zotit ku ata besojnë.
Para pak kohësh takoj në Athinë Sandër Palokën ,një mik i vjetër shkodran, i cili punon mjeshtër ndërtimi për 30 vite në shtetin helen. Por, para se ta takoja për kafe pas kaq shumë vitesh, më thotë – Marko po nxitoj se kam për të shku tek shkolla e djalit, se çdo dy javë e kamë lënë të bisedoj me mësuesit e tij për ecurinë e tij në mësime, sepse tek sjellja nuk e kam merak se e kam shumë të dashur si me bashkëmoshatarët ashtu edhe me mësuesit. Një herë e kisha pyetur- pse Sandër, me zanatin që ke ti shumë mirë mund ta ushtrosh në Shqipëri, ngaqë kanë nevojë për ju dhe mund të paguhesh më mirë. Ai mu përgjigj menjeherë a thua se e kishte në majë të gjuhës – “Jo, se unë sot jetoj për fëmijët dhe kam investuar gjithçka për edukimin e tyre, për të cilët në Shqipëri ndjehem i pa sigurtë se si do të jetë e ardhmja e tyre”. Ndoshta Sandri kishte të drejtë se shkolla e djalit të tij, Shtjefnit, në Shën Elefteri të Athinës ishte e rrethuar, me një portiere të sigurisë që hapte e mbyllte derën dhe sillej me shumë edukatë si dhe mësuesit që e pritshin vetëm për anën e mësimdhënies për arritjet e Shtjefnit, sepse edukimin ja jepnin prindërit dhe ishin shumë të kënaqur nga sjellja e tij me të gjithë.
Edhe babai i Martin Canit kamarier punonte në një lokal të Tiranës dhe sakrifikonte për të ardhmen e djalit, i cili ishte edhe futbollist i të rinjve të Dinamos, por nuk kishte llogaritur se jeta e tij nuk është vetëm brenda familjes së tij por është edhe jashtë ku djali jeton e luan me shokët e tij ku “i forti” sfidon shoqërinë dhe që është i instaluar kudo në çdo hallkë të shoqërisë duke na e bërë jetën tonë akoma më të pa sigurtë nën hundën e shtetit.
Ky është realiteti i Shqipërisë sot, ku tragjedia e 14 vjecarit Martin Cani mos të përsëritet më por të jetë një këmbanë për të gjithë ne që më përpara se ta luftojmë të keqen rreth nesh, prindërit të edukojnë fëmijët e tyre, mësuesit të arsimojnë nxënësit e tyre dhe shoqëria në harmoni të bashkëjetojë për sfidat e reja zhvilluese, dhe shteti të garantojë të ardhmen e tyre të sigurtë. Kur këto të jenë arritur, atëherë kryeministri i sotëm i Shqipërisë së tranzicionit të gjatë ka të drejtën e Zotit të na ftojë të gjithëve, të kthehemi për ta ndërtuar Shqipërinë tonë e për ta bërë akoma më të bukur ashtu siç na do Europa e Bashkuar. Por përpara se të shkojmë deri atje shoqëria jonë ka nevojë të lëvizë që tani “Act now” ..
