Me sa duket, paralajmërimi kishte mbërritur. Inteligjenca amerikane thuhet se i dërgoi një mesazh Ajatollah Ali Khameneit me koordinatat e vendstrehimit të tij. Ata dyshohet se i shkruan: “Ose pranoni armëpushimin brenda 24 orësh, ose ne do të vijmë t’ju gjejmë”.
Lajmi u konfirmua nga një burim brenda regjimit iranian për gazetën italiane “Corriere della Sera”.
Ajatollahu, puna e të cilit është të shpëtojë veten dhe Republikën e tij Islamike, me sa duket pranoi. Ai nuk kishte zgjidhje tjetër sigurisht, “por ishte gjithashtu e përshtatshme për të që të merrte një pushim lufte”, – tha burimi. Nuk ka rëndësi se si shkuan gjërat dhe se cila është e vërteta. Ajo që ka rëndësi është se si tregohet. Dhe regjimi islamist ka qenë gjithmonë një kampion në rishkrimin e historisë.
Që nga mëngjesi i djeshëm, organet e propagandës së diktaturës kanë qenë në vijën e parë për t’i shpjeguar popullit iranian fitoren në “luftën 12-ditore”. E tëra çfarë duhet të bësh është të ndezësh televizorin dhe shfaqja fillon menjëherë.
Në një program televiziv në IRIB, televizionin shtetëror të dëmtuar nga sulmet izraelite, një komentator me mjekër të errët shpall fitoren: “Ne jemi fituesit e kësaj lufte, ata dështuan të na mposhtin”. Sipas njerëzve në studio, e gjithë bota pa se si Shtetet e Bashkuara iu lutën burrave të guximshëm të Republikës Islamike të ndalonin, të ndalonin bombardimet e rënda kundër bazave amerikane dhe kundër Izraelit.
Në atë pikë, ata, ata burra të guximshëm, nga keqardhja e kishin pranuar armëpushimin e Donald Trump. “Asgjë e re, ata gjithmonë e bëjnë këtë” – komenton një profesor nga Teherani për Corriere, “ata rifitojnë fitoren pas çdo disfate. Ata sajojnë rrëfimin që është më i përshtatshëm për ta për të shpëtuar fytyrën. Dhe na ftojnë të “festojmë” në Sheshin Enghelab.”
Prandaj, Ali Khamenei ishte drejtori i këtij armëpushimi (të brishtë). Ai, i cili ende mbetet i fshehur në një bunker sekret nga frika se mos përfundonte si gjeneralët e tij, do ta kishte bërë Izraelin të kapitullonte. Menjëherë pas njoftimit amerikan, në fakt, ishte Udhëheqësi Suprem ai që ishte i pari që shpalli triumfin. Në X ai shkroi: “Ata që e njohin popullin iranian dhe historinë e tij e dinë se kombi iranian nuk dorëzohet.”
Më pas shtyllat e regjimit e ndoqën atë me deklarata fitimtare dhe një det gënjeshtrash. Mahmoud Nabavian, një klerik konservator në parlament, shkoi aq larg sa tha se “para kësaj lufte, Irani ishte një fuqi rajonale, por tani po bëhet një perandori islamike”. Ish-Presidenti Hassan Rouhani paralajmëroi se “armëpushimi nuk sinjalizon fundin e kërcënimit. Armëpushimi mund të jetë një mundësi për mashtrim. Gatishmëria e plotë e inteligjencës, mbrojtjes dhe sigurisë duhet të ruhet. Strategjia kombëtare duhet të rindërtohet”.
Në këtë skenar gjithnjë në ndryshim, është e vështirë të parashikohet se çfarë do të zgjedhë Ajatollahu për pasurimin bërthamor, arsyeja që filloi operacionin ushtarak “Rising Lion” dhe çelësi i së ardhmes, të paktën në të ardhmen e afërt, të marrëdhënieve midis dy vendeve. A do të bien dakord të ulen në tryezë dhe të nënshkruajnë një marrëveshje ku do të angazhohen të respektojnë kërkesat e Trump dhe mikut të tij Netanyahu që kërkojnë “zero pasurim”?
Nëse ende nuk kemi përgjigje, mund të mbledhim shenjat e para. Siç janë fjalët e zëdhënësit të Organizatës së Energjisë Atomike të Iranit, Behrouz Kamalvandi: “Industria bërthamore nuk do të ndalet. Ata duhet ta dinë se kjo industri ka rrënjë në vendin tonë dhe nuk mund ta zhdukin atë”. Ekspertët thonë se për Republikën Islamike kjo nuk është një fitore. Nga pikëpamja ushtarake, ky është poshtërimi më i madh i pësuar në shekullin e fundit të historisë.
E vetmja fitore është se Khamenei është ende gjallë, dhe bashkë me të edhe regjimi i tij. Mina, një vajzë me të cilën Corriere kishte folur në ditët e para të luftës u shpreh: “Shihni skenari më i keq është bërë realitet. Skenari më i keq për popullin e Iranit. Ata na bombarduan dhe na lanë me mullahë të plagosur, të gatshëm të na shtypin më shumë se më parë”./Corriere della Sera
