Ditët e fundit të Papa Françeskut dhe këshillat e mjekëve që refuzoi t’i dëgjonte

Nuk kishin kaluar as 24 orë që kur ai kishte bërë një paraqitje surprizë në ballkonin me pamje nga sheshi i Shën Pjetrit, duke bekuar 35 000 njerëzit e mbledhur për të festuar Pashkët në Vatikan. Papa merrte frymë vetë, pa tuba oksigjeni, pavarësisht se mjekët i kishin thënë të kalonte dy muaj në rikuperim pas 38 ditësh në spital me pneumoni të dyfishtë.

Gjatë dy javëve të fundit, Françesku kishte bërë atë që kishte bërë gjithmonë, kishte pritur vizitorë dhe kishte takuar njerëz nga çdo fushë e jetës. Kur ai u shfaq të dielën e Pashkëve, turma më poshtë shpërtheu në brohoritje kur ai u shfaq. Pastaj heshti.

“Të dashur vëllezër dhe motra, ju uroj Gëzuar Pashkët”, – tha ai me zërin e tij të rënduar nga mundi. Ato do të ishin fjalët e tij të fundit në publik.

“Unë mendoj se njerëzit mund të ndjenin diçka. Sikur të mund të tregonin se ishte hera e fundit që do ta shihnin atë” – tha Mauro, një banor i Romës që ishte në sheshin e Shën Pjetrit për meshën e Pashkëve dhe tani ishte kthyer për të bërë nderime.

“Zakonisht të gjithë thërrasin “Rroftë Papa!”… këtë herë ishte shumë më e qetë se zakonisht, ndoshta kishte më shumë respekt për vuajtjet e tij”. “Ai na bekoi, por zëri i tij ishte i ngadaltë” tha një burrë i quajtur Alberto për BBC. “Mendoj se ai po na jepte lamtumirën e fundit”.

Mjekët që trajtuan Françeskun në spitalin Gemelli të Romës kishin rekomanduar një regjim pushimi të plotë, por nuk kishte kurrë gjasa që një Papë tipik aktiv, i cili kaloi pjesën më të madhe të papatit të tij duke u takuar me njerëzit, do ta respektonte atë.

Françesku e kishte bërë tashmë të qartë se donte të kthehej në Vatikan për Pashkë, sado që specialistët që e trajtonin i shpjeguan se problemet e tij shëndetësore nuk do të zgjidheshin shpejt. Për të krishterët, Pashka është edhe më e rëndësishme se Krishtlindjet pasi simbolizon një parim thelbësor të besimit të tyre, rilindjen e Krishtit, 3 ditë pas gozhdimit të tij në kryq.

Përpara se të dilte nga spitali më 23 mars, Françesku ia bëri me dorë turmës që priste para spitalit dhe më pas u kthye në dhomën e tij në shtëpinë e miqve në Casa Santa Marta që kishte bërë shtëpinë e tij. Ekipi i tij mjekësor tha se gjithçka që i nevojitej ishte oksigjen dhe shërimi atje ishte më mirë sesa spitali me të gjitha infeksionet e tij. Pashkët ishin vetëm 3 javë larg dhe, ndërsa afrohej, agjenda e Papës bëhej gjithnjë e më i ngarkuar.

Ai takoi Mbretin Charles dhe Mbretëreshën Camilla në Casa San Marta dhe më pas u shfaq në ballkonin e Vatikanit për të Dielën e Palmës 4 ditë më vonë, më 13 prill, duke u përzier me një turmë prej 20 mijë njerëzish në Sheshin e Shën Pjetrit, kundër këshillës së mjekëve. Por për Papën, Pashka ishte koha më e rëndësishme nga të gjitha.

Të enjten e kaluar, siç kishte bërë shumë herë më parë dhe siç bënte në vendlindjen e tij në Argjentinë përpara se të bëhej Papë, ai bëri një vizitë në burgun Regina Coeli në Romë, ku kaloi gjysmë ore duke takuar të burgosurit dhe u përshëndet me duartrokitje nga stafi dhe rojet teksa mbërriti në një karrige me rrota.

Në vitet e mëparshme ai kishte larë këmbët e të burgosurve, duke pasqyruar atë që thuhet se Jezusi kishte bërë me dishepujt e tij një natë para vdekjes së tij.

“Këtë vit nuk mund ta bëj këtë, por mund dhe dua të jem akoma pranë jush” – u tha ai me një zë të dobët dhjetëra të burgosurve që kishin ardhur për ta parë dhe që e brohorisnin teksa bënte xhiron e burgut. “Ne jemi shumë me fat. Ata që janë jashtë nuk arrijnë ta shohin atë dhe ne e shohim,” tha një burrë për mediat italiane. Teksa po dilte nga burgu, Françesku u pyet nga një gazetar se si do ta përjetonte Pashkën këtë vit. “Sido që të mundem” – u përgjigj ai.

Dhe të dielën e mbajti premtimin. Ai mbajti një takim të shkurtër me Zëvendës-Presidentin e SHBA-së JD Vance përpara se të dilte para turmave në Sheshin e Shën Pjetrit ndërsa turma më poshtë shpërtheu në brohoritje. Ai bëri bekimin e tij të fundit, adresimin Urbi et Orbi në latinisht, që do të thotë “për qytetin dhe botën”. Më pas, Kryepeshkopi Diego Ravelli lexoi një fjalim të shkruar nga Papa, ndërsa Françesku ishte ulur në heshtje pranë tij.

Më pas, për habinë e të gjithëve, ai zbriti në sheshin e Shën Pjetrit, ku e shoqëruan me një automobil të hapur, Mercedes-Benz-in e vogël të bardhë, të përdorur nga papët për të takuar turmat.

Një fotograf e ndoqi rreth e rrotull teksa ngriti krahun për të bekuar besimtarët që rreshtonin sheshin me diell dhe disa foshnja iu afruan më shumë. Ishte hera e fundit që bota e pa të gjallë.

Duke parë bekimin e Françeskut të dielën, Alberto nga Roma mendoi se nuk do të zgjaste më shumë, megjithëse vdekja e Papës ishte ende një tronditje. “Nuk u ndjeva i lumtur duke e parë, mund të them se kishte dhimbje. Por ishte një nder ta pashë atë për herë të fundit.”

Françesku vdiq herët të hënën në Casa Santa Marta-n e tij të dashur – një rezidencë prej 100 dhomash të thjeshta, e drejtuar nga murgesha dhe e hapur për pelegrinët dhe vizitorët. Pak më shumë se dy orë më vonë, kardinali chamberlain, ose Camerlengo, qëndroi në Casa Santa Marta dhe bëri publik lajmin. Vatikani tha të hënën në mbrëmje se ai kishte vdekur nga një goditje në tru dhe dështim i pakthyeshëm i zemrës.