Mohammed bin Salman, si paraardhësit e tij, është një njeri i shkretëtirës. Por është një shkretëtirë e përbërë nga tenda të mëdha me ajër të kondicionuar, automjete gjigante jashtë rrugës, kompjuterë dhe ekrane gjigante dhe netë të kaluara duke luajtur videolojëra dhe duke parë filma fantashkencë, deri në dritën e parë të agimit.
Kështu e përmirësoi anglishten e tij, e cila ishte e çalë kur u projektua në fuqi botërore, tetë vjet më parë, me ardhjen e të atit në fron. Nuk i kishte mbushur ende tridhjetë vjeç, i lindur dhe i rritur në Riad, ku ndoqi edhe universitetin, me disa udhëtime jashtë vendit.
Hapja e tij ndaj botës është bërë mbi të gjitha nga imagjinata: një Metropol me pamëshirshmërinë e Lojërave të Urisë.
Mbreti Salman e zgjodhi atë si pasardhës për këtë arsye: rrënjë të mbjella mirë, ambicie pa kufi, madje as etike.
Salman pagoi mungesën e përvojës ndërkombëtare në vitet e para, por tani ai ka mësuar dhe po fillon të korrë frytet e një intuite pothuajse të natyrshme për trashëgimtarin tridhjetë vjeçar të një pushteti të mbajtur nga 80-vjeçarët. Fuqia e butë.
Është 38 vjeç, është princ i kurorës, padron i një vendi me 35 milionë banorë, i ulur mbi një thesar prej ari të zi.
Ai ka një model, njeriun e fortë të Emirateve, Mohammed bin Zayed, i njohur si Mbz, fillimisht mentorin e tij dhe më pas rivalin e tij. Ai ka një armik shumë të ngjashëm me të, Tamin bin Hamad Al-Thani, emirin e Katarit.
Fuqia e Gjirit, fuqia arabe e shekullit të njëzet e një, sillet rreth këtyre tre njerëzve. Fuqia e butë.
Mbs e pa me sytë e tij në Dubai, ish-qyteti i peshkimit, me pak vaj, por në qendër të botës. Mbz i shpjegoi atij se po ndodhte një revolucion i barabartë me atë që pasoi zbulimin e Amerikës nga evropianët.
Qendra e gravitetit të botës po lëvizte drejt lindjes, nga qendra e Atlantikut ishte zhvendosur në Mesdheun lindor dhe ishte gati të pozicionohej në Gji, në gjysmë të rrugës midis Kinës dhe Evropës.
Mjaftonte të “hidhte rrjetën” dhe të hynte peshku.
Duhej kapital për të ndërtuar infrastrukturën, por ku ishte problemi? Riadi ka rezervat më të mëdha të naftës në botë, të lehta për t’u nxjerrë, duke prodhuar 10 milionë fuçi në ditë, e barabartë me 300 miliardë dollarë në vit. Një rrjedhë e pafund, vetëm për t’u drejtuar në drejtimin e duhur.
Mbs dëshiron ta zbatojë mësimin në praktikë.
Si Ministër i Mbrojtjes, në vitin 2015, ai nisi ofensivën kundër rebelëve shiitë Houthi në Jemen, një vit më vonë ai thuajse i shpalli luftë Iranit, me ekzekutimin e Imam Nimr al-Nimr.
Në 2017-ën ai është princi i kurorës, eliminon kushëririn e tij Mohammed bin Nayef, rrëmben dhe rreh kryeministrin libanez Saad Hariri, mbyll njëqind princa dhe biznesmenë në Ritz-Carlton në Riad, për të marrë 100 miliardë dollarë për të investuar në ëndrrën e tij.
Ai vendos një embargo ekonomike dhe bllokadë ndaj Katarit, fajtor për mbështetjen e Vëllazërisë Myslimane, armiqve të tij të përgjakshëm, po aq nëse jo më shumë se iranianët.
Është një vorbull që përfundon me vrasjen e kolumnistit të Washington Post, Jamal Khashoggi, më 2 tetor 2018. Institucioni amerikan sulmon kundër tij dhe ai është i izoluar në G20 në Buenos Aires. Biden, sapo mbërrin në Shtëpinë e Bardhë, e shpall “paria”.
Megjithatë, Vizioni 2030 ecën përpara, ashtu si edhe modernizimi. Larg abaja, palltoja e zezë e imponuar për gratë, të cilat tani mund të ngasin dhe të udhëtojnë vetëm.
Eliminohen vizat për evropianët, amerikanët, aziatikët e pasur, për të nisur turizmin, me vendndodhjen Al-Ula duke u bërë “Petra e dytë”. Dhe garat sportive marrin jetë. Rally, Formula 1, shumë futboll.
Amerika është më larg. Rusia e Putinit jo, ai bën një pakt me Carin për të rritur çmimin e naftës, nga 40 në 80 dollarë, pragu i duhur, lind OPEC+. Kina bëhet klienti i saj i parë.
Mbs nuk do më luftë. Jo me Izraelin. Emiratet nënshkruajnë Marrëveshjen e Abrahamit.
Ai tundohet, por një tjetër nga spindoktorët e tij, ministri i naftës, Abdulaziz bin Salman Al Saud, shpikësi i OPEC+, i sugjeron të ngrejë aksionet dhe të kërkojë një zgjidhje për palestinezët, në mënyrë që të vendoset në krye të të moderuarve të opinionit publik arab.
Zgjedhje e mençur. Vetë Al-Saud e shtyn atë të bëjë paqe edhe me Iranin, me ndërmjetësimin e kinezëve.
Mbs nuk dëshiron më luftëra, por dy luftëra e ndihmojnë atë të kthehet në qendër të lojërave ndërkombëtare. Si protagonist, asgjë më shumë se një paria.
Pushtimi i Ukrainës në shkurt 2021 shkakton një krizë të frikshme energjetike dhe Biden detyrohet të vijë në Canossa, domethënë Jeddah, dhe të shtrëngojë dorën e tij “të përgjakur”.
Dhe pastaj vjen 7 tetori, masakra e tmerrshme nga Hamasi, shkatërrimi i Gazës në hakmarrjen izraelite.
Sekretari i Shtetit, Antony Blinken, thërret të gjithë aleatët arabë, anijet midis kryeqyteteve, detyrohet të presë në Riad.
Al-Thani i Katarit ndërmjetëson për pengjet, por pa Riadin nuk do të ketë rindërtim, Egjipti nuk mund ta përballojë krizën, është ministri i jashtëm saudit ai që drejton ofensivën diplomatike arabo-myslimane dhe ai mund të flasë me të gjithë, kinezët, rusët, evropianë, amerikanë.
Katari kishte Kupën e Botës 2022, Dubai Ekspo 2020.
Mbs do të ketë Expo 2030 dhe ndoshta Kupën e Botës 2034.
Petrodollarët blejnë gjithçka. Ndoshta edhe paqe në Lindjen e Mesme.
